«Δεν είμαστε ghost kitchen, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!» λένε οι άνθρωποι του Wecook. Σε έναν φωτεινό χώρο περίπου 200 τ.μ. στους Αμπελοκήπους οχτώ μάγειρες δουλεύουν σε ισάριθμες ανοιχτές κουζίνες που επικοινωνούν μεταξύ τους. Από την τζαμαρία οι περαστικοί και οι γείτονες μπορούν να δουν ακριβώς τι γίνεται μέσα (δεν είναι σπάνιο να σταματήσουν, να μπουν μέσα και να μοιραστούν κάποιο σχόλιο). Η εικόνα θυμίζει περισσότερο κάποιον τηλεοπτικό διαγωνισμό μαγειρικής (χωρίς τις κάμερες και τους κριτές) παρά μια τυπική, ανήλιαγη, στενή κουζίνα εστιατορίου με φασαρία και φωνές. Ο κάθε σεφ δουλεύει μόνος του, μεθοδικά, στον σταθμό του και σε ένα κεντρικό πάσο το φαγητό πακετάρεται σε γυάλινο ταπεράκια για να φτάσει μέσω διανομής στον παραλήπτη του.

Έχοντας παραγγείλει απ’ έξω περισσότερο φαγητό απ’ ό,τι θα ήθελα να παραδεχτώ και πετάξει με τύψεις τόσες και τόσες πλαστικές συσκευασίες, το πρώτο πράγμα που τράβηξε το ενδιαφέρον μου στο Wecook ήταν αυτό ακριβώς το γυάλινο ταπεράκι. Η νέα πλατφόρμα που έχει ξεκινήσει να λειτουργεί από τις αρχές του χρόνου κάνει το εξής απλό αλλά καταπληκτικό: βασισμένη στην ιδέα ότι θα παραγγείλεις και θα ξαναπαραγγείλεις σου φέρνει το φαγητό σε γυάλινο ταπεράκι. Όταν φας, το πλένεις και το κρατάς μέχρι την επόμενη φορά που θα παραγγείλεις και θα το επιστρέψεις στον διανομέα για να καθαριστεί και να επαναχρησιμοποιηθεί.

Δεύτερο στοιχείο που μου τράβηξε το ενδιαφέρον ήταν το ίδιο το φαγητό. Χωρίς να λείπουν και τα πιο φιλόδοξα πιάτα, εκείνα με τις πιο σύνθετες ή χρονοβόρες παρασκευές, στο μενού που αλλάζει καθημερινά βρίσκεις συνήθως και αρκετές πιο «καθημερινές» επιλογές. Δίπλα από κάθε πιάτα αναγράφεται το όνομα του σεφ που το έχει μαγειρέψει: οι κανελάτες, κοκκινιστές φακές με γαρύφαλλο και μπαχάρι του Δημήτρη Παπαπαναγιώτου, η σαλάτα με μαυρομάτικα του Γιώργου Παπαθανασίου, η βελουτέ ψαρόσουπα του Γιάννη Σοφικίτη ή το κοτόπουλο madras του Ali Rana για παράδειγμα.

‍
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο: Γαστρονόμος